Հեքիաթասացը
Ձմռան ամիսներին, երբ գյուղում աշխատանքները համեմատաբար քիչ էին, մեծահասակ տղամարդիկ երեկոյան հավաքվում էին որևէ մեկի տանը ու ժամանակ անցկացնում: Այդ հավաքատեղին "Խան" էին անվանում և նրանք այնտեղ սովորաբար զրուցում, թղթախաղով էին զբաղվում, կամ որևէ մեկը հեքիաթ էր պատմում, իսկ մյուսները լուռ լսում էին: Պատմողը երբեմն հեքիաթն ուղեկցում էր նրա հերոսների երգերով ու այն ավելի հետաքրքիր դարձնում: Գյուղում բավական ճանաչված այդպիսի հեքիաթասացներ կային, բայց լինում էին նաև պատահական, անհաջող պատմողներ, որոնց հաճախ հավաքվածները խանգարում և չէին լսում:
Գյուղի այդ սովորությամբ, ձմռանը, Ճառալում անասուններ պահող մեր համագյուղացիներից մի քանի հոգի երեկոներին հավաքվում են որևէ մեկի մոտ և զբաղվում: Այդպիսի մի երեկո, հեքիաթ պատմելու պարտականությունը իր վրա է վերցնում այդ օրը մյուսերին հյուրընկալող տանտերը: Նա սկսում է պատմել բավական երկար մի հեքիաթ, որի ո'չ բովանդակությունը ու ո'չ էլ պատմելու ձանձրալի ձևը լսողներին չի գոհացնում: Բավական ժամանակ նրանք բոլորով լուռ ունկնդրում են և չեն ցանկանում ընդահատել ու նեղացնել իրենց ընկերոջը:
Տեսնելով, որ հեքիաթը շատ է երկարելու, նրանցից մեկը այլևս չի կարողանում համբերել ու ասում է. "Հլա էրթամ այեմ իդա շները ում վրեն կու հաչեն"- և դուրս է գալիս: Մի քիչ լսելուց հետո, մեկ ուրիշը, պատճառ բռնլով "օտաց ճամփա էրթալ"-ը, նույնպես հեռանում է: Որոշ ժամանակ համբերելուց հետո, երրորդն էլ, "Մեկմ էրթամ այեմ իդիոնք ուր քնացին օ չէկան" ասելով` լքում է սենյակը: Հեքիաթի վերջին, միակ լսողը նույնպես երկար չի կարողանում դիմանալ ու ասում է. "Դե լավ, Գ… ջան, դու հյոքաթդ պատմե, իմ քունս տարավ, ես էրթամ քուն ըլլիմ":
Հեքիաթ պատմողը ուսերը թոթովելով ՝ զարմանում է. "Էլ մարթ չէմնաց, ում? համար պատմեմ":