Գորշ գույնի գրիչը

Тип статьи:
Авторская

Քանի որ նախորդ պատմության թեման լռությամբ ընդունվեց, այն համարենք հմաձայնության նշան ու շարունակեք:

Մինչև 50-ական թվականները մեր գյուղից հատ ու կենտ մարդիկ էին գնում ուրիշ տեղեր կամ երկրներ սովորելու: Իսկ այդ թվերից հետո սկսվեց ու աստիճանաբար աճեց դրսում սովորելու գնացողների թիվը: Հպարտությամբ պետք է նշենք, որ հետագայում դպրոցն ավարտողների համար այն գրեթե մասսայական բնույթ էր կրում: Առիթն օգտագործելով, պետք է մեր շնորհակալությունը հայտնենք դպրոցի լավագույն ուսուցիչներին, որոնց ավանդը մեծ էր այդ գործում:

Ավարտողների հիմնական մասը գնում էին Երևան ու չնայած լեզուն մեր մայրենի հայերենն է, բայց բավական դժվարություն էր լինում խոսելաձևին հարմարվելու և նոր ընկերների կողմից սրամտելու առիթ չտալու համար: Բոլորս էլ այդ  շրջանը անցել ենք, երբ "արա"-ի փոխարեն "ծօ"-ով ենք դիմել, կամ որոշ բառեր մեր գյուղի բարբառով ենք արտասանել ու ծիծաղի պատճառ դարձել:

 Առաջներում դպրոցում գրելու համար օգտագործվում էր ծայրով գրիչ ու թանաքամանով թանաք: Վերջինս հաճախակի տղաների չարության առիթ էր ծառայում, երբ նրա մեջ գցում էին կարբիտ կոչված նյութը: Գրիչներն էլ փայտից կամ որևէ գույնի ոսկրանման նյութից էր պատրաստված լինում, իսկ 60-ական թվերի կեսերին արդեն սկսեց տարածվել գնդիկավոր ներկայիս գրիչները: Ընդ որում սկզբնական շրջանում, այդ գրիչների թանաքը վերջանալիս դեն չէինք գցում ինչպես հիմա, այլ հատուկ տեղերում տանում և վերալցնում էինք ու նորից օգտագործում:

Երևան նոր գնացող այդ առաջի սերնդի ուսանողներից մեկը մոտենում է գրախանութում աշխատող վաճառողուհուն ու միամտորեն հարցնում. " Քուր ջան, էդ բոզ գրիչը մե հատմ ցույց կուտաս? Վաճառողուհին առոգանությունից հասկանում է, որ նոր եկած ուսանող է, բայց առիթը բաց չի թողում երիտասարդ տղային սրամտելու համր ու պատասխանում է. " Այդ ինչպես? գրիչն էլ? է բոզ լինում"։

1619
Нет комментариев. Ваш будет первым!
Загрузка...